Follow the photo’s II

Museum De Pont in Tilburg heeft tot 22 juli een prachtige overzichtstentoonstelling van het werk van Rineke Dijkstra. Wij waren gisteren bij de opening. Altijd weer een belevenis.
Rineke bekijkt haar modellen met een liefdevolle blik, ze tilt ze op en laat ons zien hoe mooi ze zijn. In foto’s en video’s. Ik heb genoten en ga zeker nog ’n keer terug. Met mijn ouders en schoonouders. Zij hebben de serie van hun kleindochters (na Berlijn en Kopenhagen nu voor het eerst in Nederland te zien) nog niet kunnen bekijken. Ze zullen het prachtig vinden.

even hadden we de eregalerij voor onszelf

de meiden staan in the picture

de foto waarmee het in 2005 allemaal begon

Weten hoe het allemaal zo gekomen is? Lees: Vondelpark 19 juni 2005 en Follow the Photo’s!

Relikwie

Hoera! Mijn gedicht in het boekje van de Turing Gedichtenwedstrijd 2017.

Ruzie in de mijnschacht

Lina en Rens: Au!!!
Robin: Wat gebeurt er?!
Lina en Rens: We knallen met de koppen tegen elkaar
Robin: Maar waarom staan we stil?
Harry: Geen paniek! Geen paniek!
Nisse: Stil! (iedereen is stil)
Robin: Het is wel héél stil
Lina: En héél donker
Harry: Hallo?!
De anderen: Halló?! Is daar iemand? (Rens doet telefoonlicht aan)
Lina: Kut, m’n batterij is nog maar tien procent!
Harry: Nóg ’n keer roepen, allemaal tegelijk
Allen: Hállooooo! Haaaalloooo!
Harry: Schijn eens fatsoenlijk met die telefoons
Rens: (hijgend) ik heb claustrofobie…. het zweet breekt me uit!
Lina: Dat is een overbodige mededeling
Rens: (fel) Wat bedoel je daarmee?
Marie: Ze bedoelt gewoon dat ons allemáál het zweet uitbreekt, toch Lina?
Lina: Nou, ik… áu! Waarom stomp je me?
Robin: Zeg, Marie, heb jij vandaag je gebedje wel opgezegd?
Marie: Ik doe niet meer aan gebedjes
Robin: Ooooo, maar dan is het jouw schuld dat wij hier vastzitten!
Robin en Lina: (quasi plechtig) Engel van God die mijn bewaarder zijt aan wie de goddelijke…
Marie: Hou maar op! Dat gaat nu echt niet meer helpen
Lina: Alsof het óóit geholpen heeft (de jongeren beginnen te lachen)
Marie: Spot er maar weer mee. Die telefóóns die jullie zo verafgoden, díe gaan ons helpen zeker
Nisse: Ik heb geen bereik
Marie: I rest my case
Rens: Nou, die telefoons zijn best wel handig
Harry: Ja, Marie, je moet niet blijven hangen in
Marie: (fel) Het ziet er anders naar uit dat wij allemáál blijven hangen!
Nisse: Ja, kut, waar zijn we?
Lina: Het stinkt hier!
Rens: De jeugd heeft een overgevoelig reukorgaan
Lina: De jeugd?
Harry: Het stinkt hier inderdaad
Marie: Ik ken die geur, dat is… dat is… zilverpoets!
Nisse: Zilverpoets?
Harry: Amoniak
Rens: Ik krijg geen lucht!
Harry: Rustig Rens, rustig, kom hier, ga even zitten
Marie: Robin, geef Rens wat water
Robin: Maar ik heb nog maar een heel klein beetje!
Marie: Hier met die fles!
Robin: Hé! Ze pakt gewoon mijn dopper af! Wie denk je wel dat je bent!
(kooi schudt plotseling heen en weer, iedereen gilt)
Nisse: What the fuck!
Rens: Verdomme, de fles is omgevallen
Robin: Wat?! Nu hebben we helemaal geen water meer!
Harry: Niet zo dramatisch jongen, over vijf minuten staan we buiten
Nisse: Alsof jij dat weet, je lúlt man!
Marie: Hé, niet zo’n grote mond jij!
Nisse: Je bent mijn moeder niet!
Marie: Als ik je moeder was zou je beter opgevoed zijn (de jongeren beginnen te lachen)
Harry: Marie, laat nou. Gaat het weer een beetje, Rens?
Rens: Ja, ja.
Marie: O, moeten we dat pikken? Een béétje respect mag je toch wel van de jeugd…
Harry: Dit is een andere tijd, Marie, en een andere plaats, vergis je niet (en gedempt tegen Rens en Marie) gebroken gezinnen, drugs, dat hadden wij allemaal niet
Lina: Dat hoorde ik!
Robin: Ik ook!
Nisse: Wat een stelletje bekrompen figuren zijn jullie! Alsof in jullie tijd alles rozengeur en maneschijn was, wat een bullshit man!
Marie: Hoezo bekrompen? Vergeet niet dat wij er zijn wéggegaan!
Nisse: Je kunt een Limburger wel uit Limburg halen…
Nisse en Robin: (luid, lachend) maar Limburg nooit uit een Limburger!!!
Robin: Trouwens, júllie ouders bleven alleen maar bij elkaar omdat ze niet móchten scheiden van de kerk
Lina: Inderdaad! En blowen deden jullie misschien niet, maar zuipen des te meer, en jullie lieten je maar wát graag bedwelmen door meneer pastoor met zijn, hoe heet dat… wierook van het volk
Harry: Opium
Lina: Wat?
Marie: Hebben ze nooit van gehoord, Harry, een fatsoenlijk boek lezen is er niet meer bij, ze lopen de hele dag naar vloggers te staren op dat schermpje dat vastgeroest is aan hun hand
Nisse: Godsdienst is opium van het volk, Karl Marx
Rens: Zo zo, deze jongeman kent zijn klassiekers, dat had ik niet gedacht!
Lina: Dát hadden jullie niet gedacht nee!
Nisse: (tegen Marie) Jij hebt niet eens een telefoon!
Marie: Ik heb wél een telefoon!
Nisse: Dat is geen telefoon, dat is een museumstuk
Marie: Hij doet het anders nog prima! (De jongeren bauwen haar na: Hij doet het anders nog prima!)
(Kooi schudt plotseling wild heen en weer, iedereen gilt. Licht aan. Stilte.)

Deze scène schreef ik in opdracht van Milan Schleijpen voor het stuk ‘Onder en Boven de Rivieren.’ In april 2017 drie keer gespeeld in Amsterdam, in januari 2018 drie keer in theater De Buun van Toneelvereniging Excelsior Kerkrade. 

Indigo girls

Nog steeds aan het uitproberen. De grootste vind ik het mooist. Roze wangetjes ga ik bij nader inzien niet doen. Alléén indigo! Ik wil dat het van een afstandje lijkt op beschilderd porselein.

Poëzie!

Ik heb besloten proza te laten vallen en in het tweede semester de vakken poëzie en schrijftraining te gaan volgen. Dat betekent dat poëzie nu mijn hoofdvak is. Voelt als een goede beslissing. Het doel is nu: de opleiding afmaken en aan het eind van het vierde jaar (in juni 2020) afstuderen met een poëziebundel.

Met m’n handen

Nu het intensieve eerste semester van het tweede jaar van de Schrijversvakschool erop zit heb ik ontzettend veel zin om eindelijk weer iets creatiefs met mijn hánden te doen.
In de zomer van 2016 maakte ik deze twee. Indigo acrylverf op katoenen schildersdoek, uitgeknipt, achterkantje ertegen genaaid, volgepropt met fiberfill, lusje aan de achterkant en aan een spijkertje aan de muur. Ik vind ze nog steeds mooi en mijn vingers jeuken om er eindelijk de hele serie ‘indigo girls’ van te maken die me voor ogen stond. To be continued!

Traditie?

Voor de tweede keer bakten we vandaag wafels, mijn dochters en ik, dus nu is het traditie, toch?
Nou ja, zij bakten ze. Ik maakte gisteren het deeg. Volgens het recept moest dit een nacht rusten dus ik legde het in de koelkast. Was dat wel de bedoeling? Die bol was wel érg hard vanochtend. Dat herinner ik me niet van vorig jaar.
Mijn moeder bakte altijd véél meer wafels dan dit en ze deelde ze met gulle hand uit.
Harde, zoals deze, maar ook grote zachte, met en zonder rozijnen. (Die met rozijnen zijn het allerlekkerst, vind ik.) Iedereen die op nieuwjaarsvisite kwam mocht er zoveel van eten als hij wilde en kreeg bovendien een stapeltje in zilverpapier gewikkeld mee.
Zo ver zal ik niet gaan. Dit is het. Wie ze wil proeven zal ons hoogstpersoonlijk zijn nieuwjaarswensen moeten komen overbrengen.
En snel een beetje, want vorig jaar was die pot in no time leeg.